Vitaliteit uit het Oosten
Het leven geeft ons veel cadeaus. Ze komen vaak onverwacht en soms zie je er pas na enige tijd de waarde van! Voor mij is een van die cadeaus Tai Chi! ‘Ja, dat is dat hele langzame bewegen’, hoor ik je al denken! ‘Niets voor mij!’ Deze meditatieve vorm van bewegen Tai Chi kreeg ik vorig jaar in mijn schoot geworpen. Zelf had ik er nooit over nagedacht. Dat ik het ooit zou gaan doen, had ik nooit verzonnen! Maar zoals met veel dingen in het leven, kwam dit zomaar op mijn pad. In Spanje, op een bijzondere plek op de boulevard. Nu anderhalf jaar geleden.
‘I just come from Tai Chi, why don’t you join us?’
Op onze eerste ochtend nadat we waren aangekomen, zaten we op de boulevard een kopje koffie te drinken. De eigenaresse van het restaurantje waar we zaten kwam net aangelopen en ik raakte in gesprek met haar. Een Nepalese bleek, dus nieuwsgierig als ik altijd ben, was er voor mij genoeg stof tot uitwisselen. Midden in ons gesprek zegt ze ineens tegen mij, ‘I just come from Tai Chi, why don’t you join us?’
Tai chi, geen idee van wat het inhield! Hoewel ik altijd in ben voor iets nieuws, zei ik toch ‘Tai Chi, I don’t know…!’. Maar zij was enthousiast en zag of bedacht waarschijnlijk dat het bij me paste. Aan een tafel iets verderop op het terras zat de taichi groep, inclusief la profesora Wang Zhen. Ze dronken na de les een kopje koffie. Bijzonder dat zij er op die dag bij was, want daarna heb ik haar nooit meer met onze groep zien mee gaan. Els, een organiseerder eerste klas, zat erbij en stelde me meteen voor om eens mee te komen doen. Half 8 op de boulevard! Het was begin februari en het kon behoorlijk koud zijn zo vroeg ’s ochtends. Ik ben niet een vroege opstaander en zeker niet in mijn vakanties, maar de volgende morgen stond ik om kwart voor acht bij het anker op de boulevard. En vanaf toen elke morgen! En ’s middags ook! Ik nam ook privé lessen! Hier begon een nieuw avontuur.
Slapstick..!
Geheel blanco zette ik op die eerste morgen mijn eerste stappen in de wereld van Tai Chi en Qi Gong. Ik stond daar te midden van beginners tot aan gevorderden en probeerde onze gracieuze, onverstoorbare docente Wang Zhen te volgen. Tijdens de Qi Gong oefening lukte dat een beetje, dan blijf je op één plek staan. Bij Tai Chi zet je stappen, je draait soms 180º, dan ga je weer een andere kant op. Je maakt zijwaartse bewegingen. Je armen en benen doen van alles. Ik snapte er niets van en kon haar ook niet echt volgen. Ik deed dus maar wat, het was geen gezicht, een ware slapstick! Ik moest er wel om lachen en dacht ‘Kijk mij nou, stel dat mijn zussen mij hier zo hadden zien ploeteren. Ze zouden niet meer bijkomen van het lachen!’ En ze zouden al helemaal niet snappen waarom die zus toch altijd weer met zoiets begon! Het leek dus echt helemaal nergens naar, ik voelde me de domste van de klas.
Blikseminslag
Toch was er een lichtpuntje! Een oefening waar ik door getroffen werd. Ik weet zeker dat deze oefening er voor heeft gezorgd, dat ik elke ochtend ben blijven komen. Wat gebeurde er? Op een gegeven moment stonden we stil, als een paal. In een houding waarbij de armen in gedachten een boom omhelzen. Een staande boommeditatie. En in deze houding stonden we zeker 7 à 8 minuten. Het waren magische minuten. De zon scheen op die koude winterochtend. Het was stil op de boulevard. Ik viel helemaal stil, mijn altijd drukke geest kwam tot stilstand. Ik werd heel kalm en er gebeurde heel veel van binnen. Mijn kalme geest werd helder en ik was totaal aanwezig! Ik mocht plots ‘zien’ hoe ik deed wat ik deed. Hoe ik bezig was, rende. Hoe ik ook met mijn kostbare energie omging, mijn Chi! Hier gebeurde het dat ik dacht, dit is goed voor mij! Dit ga ik doen!
Nu na anderhalf jaar kan ik zeggen dat Tai Chi me ongelofelijk veel heeft opgeleverd. Daar besteed ik nog wel wat blogjes aan!
